دفاع

در محله های ملبورن خانه ها دیوار ندارند. مگر محله هایی که ستاره های سینما و سیاستمدارها زندگی می کنند. همین باعث شده که من موقع راه رفتن توی خیابان ها، حسابی با تماشای بافت گیاهی خانه ها سرگرم شوم.

صبح یکی از شنبه های خوب و نازنین آغاز پاییز، با هوای ملس و خورشید نه چندان داغ ولی درخشان، با سرخوشی آخر هفته ای، داشتم قدم می زدم. گل ها را نگاه می کردم و لمس می کردم و بو می کردم و فکر می کردم که کدام ها را می شود قلمه کرد و اگر می شود یادم بماند که یک بار در یک موقع مناسب یک قلمه از گل بگیرم، با اجازه یا بی اجازه ی صاحبخانه. کاملا سرگرم تماشا بودم و فکر می کردم که در خیابان تنها هستم.

الان که خودم را تصور می کنم تقریبا مطمئن می شوم که یک لبخند وسیع رو لبانم بوده و سرخوشی ام کاملا راه رفتنم را در قبضه ی خود داشته. توی این حالت آدم کاملا بی دفاع است. یک جور حالت مستی،‌ یک جور خلسه. که صدای مرد جوانی را شنیدم. سرم را بالا آوردم و ماشین فورویل درایو سیاه را سر پیچ کوچه دیدم. 

چهار پسر توی ماشین نشسته بودند و پسر جلویی که پنجره اش باز بود، چیزی به من گفته بود و هنوز هم داشت به من نگاه می کرد و لبخندی به همان وسعت لبخند من، که دیگر از روی صورتم محو شده بود، روی لبانش بود. از چیزی که گفته بود و من نشنیده بودم، خیلی خرسند به نظر می رسید. موهای طلایی اش که از زیر کلاه لبه دارش پیدا بود زیر آفتاب برق می زد و کلاهش را یک وری روی سرش گذاشته بود.

در فاصله ی چند دهم ثانیه، شدم سراسر دفاع. حمله خون به عضلاتم را حس کردم و افزایش ضربان قلبم را شنیدم. مغز من فرمان هایش برابر بود با آخرین باری که شش سال قبل توی ایران مردی متلکی به من گفته بود. مردی که ممکن بود بعد از گفتن متلکش دستش را دراز کند و من را لمس کند. مردی که ممکن بود دنبالم راه بیفتد و حرف های جنسی و بیمار گونه اش را روی سرم خراب کند. 

این ها را طبق تجربه یاد گرفته بود. مغز من اولین بار وقتی که ده ساله بود و توی تاکسی نشسته بودم، یاد گرفته بود که مردها بی این که از تو اجازه بگیرند به تو دست می زنند. به جاهایی که حتی هنوز اسمش را نمی دانی چه برسد به نقشش. مغز من یاد گرفته بود که مرد غریبه ای که دارد به تو لبخند می زند و توی چشمانت نگاه می کند حتما فکر آزار تو را در سر دارد و حتما به زودی حرف جنسی ای می زند و یا کار جنسی ای می کند و اصلا هم برایش مهم نیست که تو چقدر تمایل داری. همین آموزش ها بود که باعث شد که گردش خونم تغییر کند و کاملا آماده دفاع شوم. با اخم و عصبانیت گفتم: «چی گفتی؟»

پسر چشمهایش گشاد شد. دست خالکوبی شده اش را که دم پنجره ی ماشین گذاشته بود کمی کشید تو،‌ لبخندش روی صورتش خشک شد و گفت: «فقط گفتم صبح بخیر.»

شرمنده شدم. آنقدر شرمنده که حتی نتوانستم از حالت جدیت خارج شوم و فقط گفتم اوکی و به راهم ادامه دادم. حتی جواب صبح بخیرش را نتوانستم بدهم. سرعتم را بیشتر کردم که پیچ خیابان را هرچه زودتر رد کنم. از خشونت خودم شرمسار بودم. به مغزم تشر زدم که اصلا لازم نبود من را به این حالت دفاعی ببری. تا عصر آن روز با خودم کلنجار رفتم و سعی کردم که یادم بماند که مردهای استرالیا خیلی وقت است اهلی شده اند.